Made with Xara

Za    oknem    zapada    wieczór.    Czteroletnia jasnowłosa   dziewczynka   jest   już   w   łóżku   i   pochyla swą   główkę   nad   książką   “ 100   BAJEK ”   Brzechwy   z ilustracjami      Jerzego      Srokowskiego.      Niedługo zauważy,   że   rząd   czarnych   znaczków   stanie   się dla     niej     zrozumiały.     Będzie     to     fascynujące odkrycie.    Tymczasem    nie    posiada    jeszcze    tej umiejętności   i   codziennie   przed   zaśnięciem   woła Mamę,        by        podała        jej        stos        książek. Ile    by    Mama    nie    położyła    ich    na    kołdrze,    to zawsze       było       ich       za       mało.       Dziewczynka metodycznie      przegląda      obrazki,      strona      po stronie,     przypominając     sobie     każdy     wierszyk, każde   opowiadanie,   które   słyszała   patrząc   na   nie. Po    obejrzeniu    przekłada    książkę    ze    stosiku    po swojej   prawej   stronie,   na   lewą,   tytułem   do   dołu. W   ten   sposób,   po   skończonej   lekturze,   Mama   nie ma   kłopotu,   by   odłożyć   książki   na   regał   stojący tuż przy łóżku śpiącej dziewczynki. Wspomnienia    z    zakupami    książek    w    tle wiążą   się   z   Mamą.   Dziewczynka   uwielbia   wizyty   w Domu       Książki       przy       ul.Lampego       (obecnie u        l        .       G        w        a        r        n        e        j        )        .          Jak   pięknie   pachnie!   Ile   tu   książek   i   czasopism! Wśród                  nich                  te                  rosyjskie, z        fascynującymi        ilustracjami.        W        domu dziewczynki            książki            zapełniają            cały jej    pokój    i    gabinet    Dziadziusia    -    tu    w    regałach zwanych    wieżowcami,    sięgającymi    aż    po    sufit. (Dziadziuś     pozwala     małej     oglądać     “ Kobrę”      i “ Kojaka”) . Tata   opowiada   jej   wieczorami   bajki.   Leży   na p            l            e            c            a            c            h            ,            a   blond   loki   małej   spoczywają   mu   na   ramieniu. Oczy                             ma                             zamknięte, ale   dziewczynka   cierpliwie   czeka,   aż   Tata   wymyśli bajkę.     Codziennie     nową.     Najbardziej     lubi     te straszne,   kiedy   trzeba   się   schować   pod   kołdrę. Tata   opowiada   i   głaszcze   ją   po   policzku.   Zawsze czeka,                                                                  dopóki nie   zaśnie.   Czasem   dziewczynka   w   półśnie   czuje, że   kołdra   sama   przykrywa   jej   plecy   i   słyszy,   że ktoś zamyka drzwi od sypialni. Tata    robi    dla    niej    papierowe    kukiełki    do domowego   teatrzyku,   stroje   postaci   z   bajek   na przedszkolne      bale      i      opowiada,      opowiada, opowiada. A    dziewczynka    słucha.    I    czyta,    i    czyta,    i czyta.

Ma   już   10   lat,   a   nowe   mieszkanie   w   bloku wypełnione                       jest                       książkami. Jej      dzieciństwem      literacko      włada      Edmund Niziurski.   To   on   i   Tata   ostrzą   jej   poczucie   humoru. Do    barwnego    świata    z    Niziurskim,    Ożogowską, Chmielewską     i     Nienackim     poważnie     wkracza Stanisław   Grzesiuk   i   literatura   obozowa.   Ale   nikt nie    wyrywa    dziewczynce    z    ręki    żadnej    książki, która   wydawałaby   się   być   książką   "dla   dorosłych".     Tym     nurtem     dziewczynka     wpada     do     rzeki     z poezją   polską   z   kaskaderem   literatury   Andrzejem Bursą   na   czele.   Potem   przychodzi   czas   na   kolejne książki,    mnóstwo    książek,    dziewczyna    dorasta    i swe      serce      oddaje      na      zawsze      Williamowi Whartonowi. Jest   rok   2016.   Chociaż   nie   ma   już   ani   Taty, ani    Whartona,    to    ta    mała    dziewczynka    wciąż istnieje.    Po    przeciwnej    stronie    lustra    widać    co prawda   dorosłą   kobietę,   ale   uważny   obserwator zauważy    kryjąca    się    za    jej    plecami    małą    blond istotkę.   Ten   stary   świat   przeżył   w   niej.   Dzieci,   jako najbardziej     delikatne     istoty,     noszą     w     sobie największe      konstelacje      i      przenoszą      je      w przyszłość.    Pamiętajmy    o    tym.    Bądźmy    dobrzy dla   dziecka,   które   żyje   w   nas   i   pozwólmy   własnym na   bycie   sobą.   Będzie   nam   łatwiej   zakumplować się    ze    swoimi    dziećmi    i    być    dla    nich    starszym, bardziej            doświadczonym            przyjacielem- przewodnikiem,     który     idzie     dyskretnie     obok, proponując różne dróżki. Mając       serce       za       przewodnika,       dorosła dziewczynka      wybrała      studia      przyrodnicze.      Po studiach   pracowała   w   Dziale   Dydaktycznym   Ogrodu Zoologicznego   w   Poznaniu   najpierw   jako   plastyczka, póżniej                                                           asystentka, a na końcu jako osoba kierująca pracą Działu. Została    nagrodzona    i    wyróżniona    w    wielu konkursach   literackich.   I   pisze   dalej   :)      Jej   portfolio stanowią publikacje i blogi: -      SKORPION   W   ROSOLE   (zwłaszcza   > TUTAJ   i > TUTAJ)   - KRĘGOSŁUP ORALNY.                                           Z   serdecznym   uśmiechem   :)))   -   Monika Dyrlica